1,2 en 3 november in Helmond.
Een dag of tien van tevoren werd ik door Riet von Faber benaderd. “ Wilma, dit is de laatste keer dat Els Stalpers het organiseert. Wil jij meedenken om er een mooi afscheid van te maken?” Natuurlijk wilde ik dat, ik heb alle mensen van de hele organisatie altijd bewonderd, want wat een werk aan voorbereiding gaat er altijd aan vooraf, en Els in het bijzonder als drijvende kracht.
Riet had al een leuk idee om een placemat te laten maken met gebruik van een paar foto’s.
Helaas hadden wij zelf niet genoeg bruikbare foto’s, ook Rita Langendoen had in haar archief
niets bijzonders.
En zo werd aan Wout Geuzebroek gevraagd of hij iets samen kon stellen. Dat heeft hij bijzonder
leuk gedaan, zoals wij inmiddels allemaal weten.
Riet verzorgde het financiële gedeelte en ik zou een gedicht fabriceren.
We vertrokken vrijdag 1 november, met heel veel zin in het weekend, om 13.45 vanaf het
Dijckhuis. Helaas was er nogal wat file waardoor we zo’n 5 kwartier te laat bij het Golden Tulip
hotel West-Ende aankwamen. Geen probleem, de koffie met gebak smaakte dubbel zo lekker.
Het diner werd wat later dan gepland opgediend en het bridgen startte daarmee ook iets later en
zoals je kan verwachten lagen we dus ook wat later in bed dan gedacht.
Zaterdag gingen Corrie Faasse en ik mee naar Eindhoven voor de stadswandeling. Ik had wel zo
mijn bedenkingen want zoals de Engelsen zo mooi zeggen ‘It was raining cats en dogs’.
Tot onze blijdschap werd het droog toen we bij het station in Eindhoven uitstapten en dat is de
rest van de middag zo gebleven.
We hadden een heel aardige gids-meneer die ons door de stad heen loodste. Het was niet
helemaal mijn ding, maar ja Eindhoven is nu eenmaal een industriële stad dus ging het
logischerwijs veel over fabrieken.
Het mooiste vond ik het dat hij ons meenam naar de 9e verdieping van het ‘Inntel hotels Arts’.
Wat een geweldig uitzicht over Eindhoven en het verhaal van de gids over alles wat er te zien was
was heel interessant, al heb ik niet alles onthouden.
Het hotel heette niet voor niets ‘Arts’ er was veel kunst te zien. Zo ook deze mooie ‘dikke dame’.
Rinus (na enig aandringen, en vervolgens ondeugend..) en Wim wilden wel met haar op de foto.
‘s Avonds bij het diner riep ik iedereen op om mee te doen met mijn eigen spontaan verzonnen
wedstrijd,
ik vroeg alle deelnemers om hun belevenissen van dit weekend met een paar steekwoorden op
een papiertje te schrijven. De leukste, mooiste, grappigste of creatiefste omschrijving kreeg van
mij een prijs. Er zou een doos met een stapeltje papiertjes klaarstaan bij de gidsbriefjes van die
avond.
Natuurlijk was het niet zomaar een wedstrijdje, het was de bedoeling dat alle briefjes aan Els
werden aangeboden bij het afscheid. Om iedereen daarover te informeren ging er een
fluistercampagne in het rond. Ikzelf had al wat mensen gedurende de dag ingeseind en Rita
Langendoen deed ‘onopvallend’ een rondje tijdens het diner.
Weten jullie nog hoe dat gaat als je iets doorfluistert? Inderdaad, hier en daar veranderde de
opdracht nogal...
Helaas was er wat weinig tijd voor mij om alles op tijd klaar te hebben staan. Dus iedereen was op
zoek naar die doos, “waar staat dat ding dan” en geen papiertje te bekennen. Gelukkig waren er
genoeg creatieve mensen aanwezig en zo werd er zelf naar oplossingen gezocht. Die namen de
vorm aan van de achterkant van het menu van die avond, tot andere rondslingerende papiertjes.
En uiteindelijk dan nog de kleurrijke exemplaren die ik ervoor bedoeld had. Het resultaat werd
uiteindelijk nog beter dan ik zelf voor ogen had gehad.
Net zoals vrijdagavond hadden we ook nu weer de leuke Quizzen van Marion en Fer Otten, en
daar waren pittige vragen bij hoor. Er was ook een heel bijzondere muziekronde.
Els Venekamp speelde op haar accordeon de intro’s van 10 liedjes en wij moesten de titel en de
zanger of zangeres benoemen.
Gelukkig zaten Corrie en ik bij Richard Ruigers en Thea Menses aan tafel, Thea kon bijna alle
liedjes meezingen en Richard en Corrie kenden samen alle titels. Ik kon alleen maar meeluisteren,
de melodie herkennen en daar hield het dan wel mee op. Daarna speelde Els alle liedjes helemaal
voor en dat deed ze met verve. Wij zongen alle liedjes luidkeels mee.
Die avond ging ik met de doos gevuld met briefjes, nou ja gevuld, het was nogal een grote doos,
naar onze kamer. Met in ieder geval voldoende briefjes om de kleine doos die ik voorbereid had te
kunnen vullen.
Het was mij een voorrecht om alle briefjes te mogen en ‘moeten’ lezen om de volgende dag een
winnaar of winnares aan te kunnen wijzen. Er zaten vele lieve, leuke en gezellige briefjes voor Els
bij.
Zondagmiddag hadden we weer ons jaarlijkse saucijzenbroodje na het eerste deel van het bridgen. Els liep zorgzaam rond om de overgebleven broodjes nog aan de man of vrouw te brengen.
Voor de officiële uitslag van het weekend begon, mocht ik de uitslag van mijn wedstrijdje bekend
maken en uiteraard het resultaat daarvan én onze geschenken aan Els aanbieden.
Ik begon met het voorlezen van het briefje dat ik had uitgekozen als zijnde het best passend bij dit
weekend. Het gaf een beschrijving van het weer, Els haar standvastige karakter én de fijne sfeer.
Ze kregen een lekker doosje chocolade en het ging als volgt :
In de regen naar Eindhoven voor de stadswandeling! Wat een rotweer!! Het regent pijpenstelen.
Kunnen we niet vroeger opgehaald worden dan 4 uur?
NEE, zei Els, het wordt 4 uur want dat doen we altijd zo!
Nou je had gelijk hoor, de regen stopte, we hadden een fantastische stadswandeling en in de zon
geluncht.
Hartelijk dank voor de leuke dag, Cees en Cobi Hage.
Toen vroeg ik Els om naar voren te komen zodat we haar konden bedanken voor haar geweldige
inzet en de manier waarop ze ook deze dagen weer haar beste beentje voor had gezet.
Hierna volgt het gedicht, dat spreekt verder voor zichzelf.
De thuisreis verliep gelukkig voorspoedig en vrolijk met de ‘playlist’ die Daniël, onze chauffeur,
had samengesteld van de verzoeknummers die we op konden geven tijdens het laatste diner.
Els deed nog een laatste rondje in de bus om ons allemaal persoonlijk te bedanken. Haar taak zat
erop toen we om 20.45 weer veilig voor het Dijckhuis stonden.
Els, chapeau en nogmaals onze bewondering en dank voor alles. Het was echt ‘Buttegeweun’!
Wilma Wageveld
